Hoge lonen, krappe arbeidsmarkt versterkend
Nederland kent in vergelijking tot de meeste andere landen naar verhouding hoge lonen. Circa 65% van de kosten van een ondernemer bestaat uit loonkosten. Het mkb ervaart grote risico’s van het gelijk in dienst nemen van werknemers. Ondernemers zien zich derhalve al jaren genoodzaakt hun vlucht te nemen tot het flexibel inhuren van werknemers, terwijl de ondernemers gezien de krappe arbeidsmarkt bedrijfseconomisch er verstandiger aan doen om werknemers direct aan zich te binden. Ondernemers moeten naast de voornoemde loonkosten veelal ook nog investeren in hun werknemers en worden in de praktijk vanwege de krapte op de arbeidsmarkt ook gedwongen tot het betalen van hogere salarissen.

Wetgeving schrikt ondernemers af
Groei van ondernemerschap staat op het spel. Met name de wetgeving rondom de Arbeidsongeschiktheidslasten – te weten de loondoorbetaling bij ziekte, re-integratie conform wet Poortwachter en de doorbelasting van eventuele Ziektewet- en WGA-uitkeringen – is de laatste jaren dermate doorgeschoten in het nadeel van werkgevers dat dit het (vast) aannemen van mensen werkgevers afschrikt. Metaalunie roept de politiek dan ook op om in breed perspectief te kijken naar allerlei wetgeving met betrekking tot het Nederlandse systeem van rechten en plichten rondom de inzet van personeel, en dan specifiek vanuit het oogpunt van een mkb-bedrijf. De kosten voor een mkb-ondernemer zijn verhoudingsgewijs namelijk veel hoger dan voor een grote onderneming.

Combinatie van maatregelen noodzakelijk
Metaalunie pleit voor lagere werkgeverslasten en minder risico’s bij het in dienst nemen van werknemers. Hierbij kan worden gedacht aan de volgende maatregelen:

• Draai de invoering van de Wet BeZaVa terug dan wel beperk de duur van de Wet BeZaVa die er voor zorgt dat werkgevers gedurende een periode van maximaal twee jaar dan wel maximaal tien jaar te maken krijgen met het doorbelasten van de ZW-uitkering dan wel WGA-uitkering. 
• De loondoorbetalingsperiode bij ziekte moet worden bekort tot bijvoorbeeld maximaal één jaar. In deze periode neemt de werkgever haar verantwoordelijkheid en voldoet zij aan al zijn verplichtingen om de werknemer weer aan de slag te krijgen. Daarna is het aan het UWV of de private markt om de werknemer te re-integreren. 
• De verantwoordelijkheid voor de re-integratie ligt op dit moment te eenzijdig en wat betreft duur te lang bij de werkgever. Een herschikking van verantwoordelijkheden is nodig. Zeker waar het gaat om re-integratie buiten de onderneming. Metaalunie pleit voor een meer hybride systeem waarbij de verplichtingen op re-integratie verdeeld worden tussen werkgever/werknemer en UWV.
• Metaalunie pleit er tot slot voor om de wettelijke transitievergoeding nadrukkelijker of uitsluitend in te gaan zetten voor werknemers die gedwongen worden ontslagen te gaan begeleiden van werk naar ander werk.